44-160 Rudno | Szkolna 9
tel. 32 230 34 60 | zsprudno@sprudno.edu.pl

Konkurs Literacki Górnośląskiego Parku Etnograficznego

OPOWIEŚCI Z WIEJSKIEGO PODWÓRKA

        Uczniowie naszej szkoły po raz trzeci wzięli udział w konkursie literackim pt. „Opowieści z wiejskiego podwórka”, organizowanym przez Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie. Ich prace, tworzone na „Kółku regionalnym” pod okiem Pani Bożeny Kaczmarczyk, były wspaniałe! Jedna z nich w sposób szczególny przypadła do gustu komisji konkursowej… Uczennica naszej szkoły Żaneta Zwiernik zdobyła wyróżnienie w tym konkursie, co jest bardzo wysokim osiągnięciem. Cieszymy się, że nasi uczniowie rozwijają swoje talenty literackie.

                                

 Żaneta Zwiernik kl. VI

 

Oto praca Żanety. Zachęcamy do przeczytania!

Plusk!!!

– Zaroz się wygramola z wody i Wom coś łopowiem… Mom zielonkowato skóra, płetwy i błony miyndzy palcami. Miyszkom w stowie koło chorzowskiego młyna, topia ludzi, a najbardziej rod topia szfarne dziołszki. Ha, ha, ha. Wiycie już kym jo żech je? Chyba ja, bo przeca kożdy zno utopka!        

Historia, kero Wom łopowiem, dzioła się jakeś 150 lot tymu we chorzowskym młynie. Właścicielym tygo młyna boł Franc Konopka – chop o sercu z kamiynia. Piyrwy to łon boł nawet dobry, ale jak jygo rodzina zgorała, to łon cołkym sie łodmiynioł. Zawar się w tym młynie i siedzioł tam piyńć lot!!! Z nikim nie chcioł godać ani nikogo widzieć. Jak w końcu wyloz na świat, to stoł się zły. Skuli niygo we wsi zapanowoł god, bo łon ludziom mąki niy chcioł sprzedować. Ludzie klupali do młyna, ażeby jym chociaż gorść mąki doł, ale łon nawet o tym ni chcioł słyszeć… Taki zawziynty łon boł… Z dnia na dziyń ludzie byli coroz to chudsi, niy mieli siyły już w polu robić!                      

Może i jo żech je utopkiem, ale serce mom i bolało mnie sumienie, jak na tych ludzi żech patrzoł, a tyn Franc to mi na nerwy działoł. „Nastrasza tygo młynarza, bo możno, jak się przelynknie, to się zmiyni?” – tak żech se pomyśloł…

Było już ćma, młynorz wyloz na chwila do zygrodki i szpacyrowoł kole mojego stowu. A jo wtedy łaps go za rynka i do wody go ciongna, żeby go troszka nastraszyć. A łon ryczoł, choby go ze skóry łobdziyrali. Ryczoł tak, aż go keryś z miyszkańców usłyszoł i przylecioł obejrzeć, co to się wyrobio. Boł to Anton – synek z richtig biednyj rodziny – kery się nawet niy zastanowioł, ino leciał ratować młynorza. Jak napoczoł ciągnąć, to żech puścioł spaśnego młynarza. Schowoł żech sie w krzokach i poczoł żech filować, co bydzie doli. Ale niy uwierzycie! Młynorz uściskoł Antona:

– Syneczku, to Ponboczek mi cie zesłoł.  Keby niy ty, to jo już je trup! Jakiś ty chudy, sama skóra i kości! Czekej chwila, poleca drap do młyna po mąka, niech ci matula chleba upiecze.

Antona aż zatkało, ino stoł i paczoł. Chwila późni młynorz prziszoł z miechym mąki. Na drugi dziyń Franc drapko polecioł do kościoła, wyspowiadoł się, nawet na mszy boł. Od tygo dnia młynorz się zmienioł, stoł się pomocny, do kożdego mioł dobre słowo.

Podobała się wom ta historia?! Wiym, że mi niy wierzycie, ale tak richtig boło. Jak mi niy wierzycie, to wom jeszcze powiym, że tyn młyn do teraski w chorzowskim skansynie stoi.

Plusk!!!                                                

 

Skip to content